Kliffen van Clare

Een tijdje terug reed ik door Lahinch en toen schrok ik me een hoedje. Links was de zee, rechts de golfbaan met de markante ruïne van Dough Castle en op de weg stond een karretje. Het was zo’n wagentje met een lichtkrant met de laatste verkeersinformatie. Nu was te lezen dat het bij de Cliffs of Moher erg druk was en dat je rekening moest houden met filevorming en vertraging.

Filevorming? In Clare?  Vroeger, in de jaren zeventig, bivakkeerde ik een tijdje in de buurt van de Cliffs. Ik stopte er vaak. Even op de buik op het randje liggen en naar beneden kijken of ik papegaaiduikers kon ontdekken. Genieten van de kracht waarmee de zee tegen de rotswand beukte. Er was een groot enigszins verhard terrein waar je kon parkeren. Nooit stonden er meer dan twee auto’s. Het torentje was er al wel, O’Briens Tower. Daar zat toen een winkeltje in. Je kon er buitengewoon vieze oploskoffie drinken uit een kartonnen bekertje en de ansichtkaarten stonden al zo lang in het rek dat ze waren omgekruld. Er zaten vliegenpoepjes op. Maar dat gaf niet.  De dame die het winkeltje bestierde was een vrolijk type.

Met de weinige mensen die er kwamen had je algauw contact. Er stopte een keer een Volkswagen Kever. Toen de portieren open gingen tuimelden  vier nonnetjes naar buiten. De pater zat aan het stuur. Later, bij de vieze koffie van de mevrouw uit O’Briens Tower, verklaarde de pater dat het een prachtige dag was. ‘De hele dag op stap met vier mooie dames, wat wil je nog meer? ‘ Hij keek schalks. De nonnetjes bloosden.

Nu is het anders. Parkeerterreinen voor bussen en personenauto’s mét verkeersregelaars om alles in goede banen te leiden. Waar ooit het onbestemde terrein was voor je  auto is nu een soort van wandelpromenade met een flinke muur; lekker op je buik op het randje van de kliffen liggen en naar beneden kijken is er niet meer bij. Er zijn winkeltjes gekomen waar ze ongetwijfeld drinkbare koffie en mooie kaarten hebben. En er zijn mensen, heel veel mensen.

Als je de boel een beetje mijdt zijn de kliffen nog wel te doen. Ga voorbij Liscannor en net voor de Rock Shop linksaf. Aan het eind is  een boerderij en daar mag je op het erf parkeren. Hier begint een fijne wandeling. Soms een beetje eng, want het paadje voert vlak langs enorme hoogten, maar je kijkt je ogen uit. Het kan er ook flink modderig zijn. Een keer liep ik de route met de hond in een flinke regenbui. Na een uur kwamen we aan bij O’Briens Tower, hond onder de modder, baas kletsnat en met heel erg vieze laarzen. Er was net een busgezelschap afgeleverd. Mannen met glimmend gepoetste schoenen en een vouw in de pantalon. Vrouwen met een bloemetjesmotief. Ze keken afkeurend. In bemodderde staat maakten we nóg een rondje om de toren. Lekker dicht langs de onbevlekte busreizigers. Genietend van de kliffen.