Bij de City Hall van Belfast wemelt het van de statige standbeelden. Koningin Victoria stond er het eerst, al in 1903, zelfs nog vóór de City Hall klaar was. Ze bleef niet lang alleen. Al gauw kreeg ze gezelschap van Sir Edward James Harland en de First Marquess of Dufferin and Ava. Ook Sir James Hooker Haslett, Sir Daniel Dixon en The first Viscount Pirrie maaken hun opwachting. Ja, het werd een chique feestje daar in het groen rond het gemeentehuis.
Elders in Belfast staan gelukkig veel speelsere kunstwerken. The Speaker op de trappen van Custom House Square is in brons gevangen, toch hóór je hem in gedachten oreren. Op Lanyon Place loopt een herder met zijn schapen: Sheep on the Road. En dan heb je nog bij Donegall Quay The Big Fish. Dat is precies wat de naam van het kunstwerk suggereert: een grote vis van blauw keramiek. Al deze beelden zijn veel aardiger dan die pompeuze deftigheid rond de City Hall. Maar wacht, het wordt nóg mooier.
Vlakbij de Ormeau Bridge staat mijn absolute favoriet: The Blackbird of Belfast Lough. Het is gebaseerd op een gedicht over een zingende merel van Seamus Heany. En Seamus baseerde zich weer op Int én Bec een oud-Ierse tekst uit de 9e eeuw die vermoedelijk uit de abdij van Bangor kwam.
What little throat
Has framed that note?
What gold beak shot
It far away?
A blackbird on
His leafy throne
Tossed it alone
Across the bay.
Kunstenares Daniela Balmaverde bedacht dat de zingende merel een tikje eenzaam was. Ze plaatste de vogel in een Irish session, zo’n willekeurig groepje muzikanten dat in een pub traditionele tunes speelt. Zo kreeg de merel gezelschap van een haas die op een thin whistle speelt. Ook is er een eekhoorn met een banjo. Het allermooist vind ik het egeltje met een bodhrán. Zo’n bodhrán wordt bespeeld met een stokje met aan ieder uiteinde een verdikking: de bones.
Het bespelen van de bodhrán and bones lijkt makkelijk, een trommel, een ding om de maat te slaan. Dat is schijn, een echte bodrán speler heeft heel lang geoefend en weet hoe hij aan het instrument verschillende tonen kan ontlokken. De bodhrán behoort tot de oudste instrumenten in Ierland. Aanvankelijk werd hij vooral gebruikt bij rituelen en op bijzondere dagen. Ook was de bodhrán populair bij oorlogvoering, je kon er lekker op marcheren en met het geluid vijanden laten weten dat ze maar beter de benen konden nemen.
Pas vanaf 1960 werd het instrument gebruikt bij traditionele Ierse muziek. Toen ging het ook hard. Mensen die eigenlijk geen instrument bespeelden kochten een bodhrán om toch mee te kunnen doen. Niet voor niets luidt een Iers raadsel: Wat is tegenwoordig een Irish session? Antwoord: één goede violist en vijf slechte bodhránspelers! Dit alles laat onverlet dat ik het volste vertrouwen heb in het egeltje aan de Ormeau Bridge. Hij is een echte bodrán speler. En wie dat niet gelooft heeft er geen bal verstand van.
Rob Vermeer
August 20, 2021 at 9:55 am
Prachtig verhaal en inderdaad de bodhran is een moeilijk instrument, voor mij TE moeilijk, maar het voegt veel toe aan de muziek. Some say the Devil is dead zonder bodhran zou wel heel dun klinken