Het is een eiland waar geen ferry naartoe gaat, maar je kunt er toch makkelijk komen. Er staan wat huizen zonder bewoners. Het heet Omey Island, een getijdeneiland voor de kust van westelijk Connemara. Die huizen zijn ooit verlaten – sommige ervan zijn nu vakantiehuizen – en je komt er bij laag tij. Dan rijd je met de auto over de drooggevallen zandbank van Claddaghduff naar Omey. Wandelen kan ook.
Het is slim om voor de overtocht even te kijken hoe het zit met eb en vloed. Soms doen mensen dat niet. Dan zie je op het eiland een auto staan die de eerstvolgende zes uur niet meer terug kan. Of er lopen mensen met het water tot aan hun borst naar Claddaghduff, eventuele tassen hoog boven het hoofd. Vanuit de bar van Sweeney kun je dat goed bekijken. Het is een pub met grote ramen gericht op Omey Island.
In 1841 woonden er nog 397 mensen op het eiland. In 1901 was het aantal geslonken tot 115. In 2006 waren er nog 2 eilanders, in 2011 nog eentje en in 2017 waren er geen permanente bewoners meer. De laatste was Pascal Whelan. Zijn huis was een stacaravan waar hij op 75 jarige leeftijd overleed. Pascal was stuntman. Hij werd geboren op Omey en verhuisde als zesjarige met zijn ouders en broers en zussen naar Wales. Van daar ging hij als jong volwassene naar Australië, waar hij aan de slag kon als bouwvakker. Op een dag moest er wat stucwerk worden verricht op een filmset. De stuntman van dienst weigerde een valscène en Pascal riep: laat mij het maar doen! Zo werd hij stuntman en hij kwam in bekende films terecht zoals Crocodile Dundee. Toen Pascal vanwege de leeftijd het stuntwerk moest opgeven keerde hij terug naar Omey Island, nu zo’n vijfendertig jaar geleden.
Hij kwam regelmatig in de bar van Sweeney in Claddaghduff. Daar was het vaak iets te gezellig om rekening te houden met zoiets saais als de getijdentabel. Dus regelmatig moest hij wadend naar huis. Soms nam hij een pint Guinness mee voor onderweg. Dat glas moest dan zorgvuldig buiten het bereik van het zoute water worden gehouden. Een mooi gezicht, een man met een pint Guinness, wadend door de zee.
Rechts van de plek waar op het eiland de weg weer begint is een begraafplaats. Het is een vrij grote begraafplaats en er worden nog steeds mensen ter aarde besteld. Begrafenisondernemers moeten een begrafenis op Omey goed plannen. Het gaat er niet alleen om of er een rouwauto beschikbaar is en of de geestelijke geen andere verplichtingen heeft, maar ook moet worden gecheckt of het geen hoog water is. Want ook de rouwstoet rijdt bij Claddaghduff over de zeebodem naar Omey Island. Het doet een beetje onwerkelijk aan, zo’n grote zwarte auto in deze omgeving. Ook Pascal Whelan werd hier begraven. Hij werd geboren op Omey, hij keerde terug naar Omey en hij vond zijn laatste rustplaats op Omey.