De postbode weet alles

Als je ergens in Ierland gaat wonen is het slim om je meteen even voor te stellen bij de mevrouw of meneer van  het plaatselijke postkantoor. Niet in de stad – bij het General Post Office in Dublin zou men raar opkijken als je komt vertellen dat je de nieuwe bewoner bent van huis zus en zo – maar wel op het platteland. Tussen de koeien doet men namelijk niet aan huisnummers. Er zijn 600.000 huizen zonder specifiek adres, maar liefst 35% van het totale bestand. Dat is een overblijfsel uit de tijd dat iedereen wel wist wie waar woonde. En als dat niet bekend was werd de postbode een handje geholpen door de kleur van de huizen. Een brief geadresseerd aan ‘Mary in het rode huis’ met vervolgens de naam van het dorp, kwam goed terecht. Mits daar natuurlijk maar één rood pand was. Dat straten in veel dorpen een bonte mengeling aan gekleurde gevels laten zien bevorderde een adequate postbezorging.

Toen ik mij ging melden bij het locale Oiffig an Phost zei ik dat ik het huis had gekocht van de overleden Hugh McCrae. Daarmee was alles meteen zonneklaar. McCrae was een plaatselijke beroemdheid, een zakenman en ook nog eens een held uit de Tweede Wereldoorlog.  Waar ik nu woon heeft de militair attaché van de Russische ambassade hem ooit een onderscheiding opgespeld. Voor de RAF vloog hij wapens naar Nova Zembla en die konden de Russen goed gebruiken tegen de Duitsers.  Iedereen kent dus mijn huis.  Daags nadat ik mij had voorgesteld reed het groene postautootje al mijn erf op.  De  postbode kwam even kennismaken. Postman Pat heet John. Sindsdien komt alles hier keurig in de bus. Zelfs enveloppen die niet aan mij zijn geadresseerd, maar wel uit Nederland komen. Niet zo gek, want ik ben de enige Nederlander alhier.

Wie nu denkt dat het een ontzettend primitief gedoe is met die Ierse posterijen heeft het mis. Ieder huis in Ierland heeft namelijk zijn eigen unieke postcode, de zogenoemde Eircode. Die werd in april 2014 geïntroduceerd op last van de regering. Als je ergens heen moet werkt het geweldig. Ooit had ik een afspraak met iemand die in the middle of nowhere woonde. Eircode intypen op mijn telefoon en instructies volgen. Zo kwam ik vanzelf op mijn bestemming.

Van de posterijen zelf hoefde die hele Eircode niet. Het ging toch goed zoals het ging? Maar de regering zette door. Het maken van een specifieke code voor ieder huis was natuurlijk een heidens karwei.  Toen het klaar was wachtte de makers geen applaus, eerder een grote teleurstelling. De code wordt heel weinig gebruikt, zelfs niet door officiële instanties. Liever vertrouwt men op de lokale kennis van de postbode.

Dat vertrouwen heb ik inmiddels ook. Ik weet bijna zeker dat een envelop geadresseerd aan Frits in Ramelton  gewoon aankomt. Eventueel aan Frits the Dutchman, maar dan wordt het wel heel makkelijk voor John. Ik moet het nog steeds een keer uitproberen.