De klopgeest van Cooneen

Natuurlijk zijn er spoken in Ierland. Dat krijg je nu eenmaal met zoveel kastelen, landhuizen, ruïnes en mysterieuze plekken. Toch zijn het lang niet altijd grote oude gebouwen waar de spoken naar  hartenlust spoken. Neem nou het huisje in Cooneen bij Brookeborough. Volgens sommigen spookt het nergens in Ulster zo erg als daar. Zelfs een BBC filmploeg van Northern Irelands’s Greatest Haunts ging lijkbleek en klappertandend huiswaarts. Toch is het maar een klein en onbeduidend hutje in het bos.

In 1913 openbaarde zich een klopgeest in het hutje. Dat was toen de familie Murphy er woonde, een weduwe met vijf dochters en een zoon. Heel verdacht: voordat de Murphy’s er hun intrek namen was het van de familie Sherry en die wilden er al vanaf nadat ze er slechts één nacht hadden geslapen. De Sherry’s waren wel zo handig om even een half jaartje te wachten voordat ze het te koop aanboden, anders hadden aspirant kopers vast wat moeilijk te beantwoorden vragen gesteld.

De geest van Cooneen beschikte over een gevarieerd repertoire aan spookstreken. Het was een poltergeist dus klopte en timmerde hij er vrolijk op los. Ook mocht hij graag flink stampen op  de vloer van de zolderverdieping. Soms werden kussens weggetrokken onder het hoofd van mensen die lagen te slapen. Een andere keer vlogen de dekens door de kamer. Natuurlijk maakten verschillende priesters hun opwachting. Tijdens één zo’n bezoek bleek dat de geest een hekel had aan wijwater. Terwijl de priester met wijwater sprenkelde klonk opeens het deuntje van The Boyne Water, een loyalistisch/protestants lied. Was het spook van Cooneen dus protestants? Nee, dat hoeft niet. Immers, The Boyne Water heeft dezelfde melodie als een oud Iers strijdlied, Rosc catha na Mumhan, ofwel De strijdkreet van Munster. Eén priester had een wel heel griezelige ervaring. Toen hij op het bed ging zitten voelde het alsof hij op een kluwen slangen had plaatsgenomen. In hetzelfde bed verscheen later een bolling onder de dekens, alsof er iemand onder lag. Ook waren er bewegende meubels en borden die opeens tegen de muur aan scherven vlogen.

Wie was het spook? Er is een verhaal over een oude man die in het huis beroofd en gedood werd op de dag dat hij zijn pensioen had opgehaald. Andere denken dat het meneer Murphy was, de overleden echtgenoot van mevrouw Murphy.

Hoe dan ook, het  gezin besloot het huis te verlaten en te emigreren naar Amerika. Eindelijk rust? Nee, helaas. Aan boord van het schip begon het geklop opnieuw. De herrie werd zo erg dat andere passagiers hun beklag deden bij de kapitein. Die geloofde natuurlijk niets van de uitleg die mevrouw Murphy gaf. Ook in Amerika had de familie nog last van klopgeluiden, maar gaandeweg werd het minder tot het uiteindelijk helemaal ophield.

Spookt het nog steeds in het huisje? Ik weet het niet. Ik was er twee keer en er gebeurde niets engs. Er zijn nu plannen om het geschikt te maken voor toeristen. Wat het spook daarvan vindt is zeer de vraag.